De inwoners van de Duitstalige Gemeenschap beschouwen zichzelf als mensen in een Europees kerngebied met een zorgeloze toegang tot drie verschillende landen (Duitsland, Nederland en Luxemburg). Ze identificeren zich met de Duitse taal; ze hebben via de media en dagelijkse grensoverschrijdende contacten een nauwe band met het Duitse culturele gebied. Tegelijkertijd genieten ze van de onmiddellijke nabijheid van de Walen en Vlamingen en hun nogal onbezorgde manier van leven.
Duitstaligen zijn trouwe Belgen, over het algemeen zeer gehecht aan de monarchie. Zij voelen zich gerespecteerd door de Belgische staat aangezien het Duits erkend is als een van de drie officiële en grondwettelijke talen van het land. De politieke autonomie als Duitstalige Gemeenschap heeft er in belangrijke mate toe bijgedragen dat de Duitstalige bevolking zichzelf als een volwaardig deel van de Belgische staat beschouwt.
De inwoners gebruiken voornamelijk de Duitse standaardtaal in hun administratie, scholen, het kerkleven en in de sociale relaties. Daarnaast spelen dialecten nog steeds een rol in de sociale betrekkingen:
- in het kanton Eupen: Nederfrankisch en Rijnfrankisch,
- in het kanton Sankt-Vith: Moezelfrankisch en Rijnfrankisch.
Een minderheid van de bevolking, vooral in de noordelijke gemeenten Kelmis, Lontzen en Eupen, spreekt Frans.