Druck Kopfbild

Oud sanatorium

Sinds oktober 2013 is het Parlement van de Duitstalige Gemeenschap gevestigd op het adres Platz des Parlaments Nr. 1 in Eupen. De recente geschiedenis van de Duitstalige Gemeenschap is in dit huis meer merkbaar dan bij de meeste andere openbare gebouwen. Het wordt in de volksmond ook wel het "Sanatorium" genoemd. Afhankelijk van de algemene politieke situatie hebben de Duitse en Belgische eigenaars het gebouw en zijn bestemming gewijzigd.

Met de overdracht van het onderwijssysteem naar de gemeenten werd het gebouw en de omgeving eigendom van de Duitstalige Gemeenschap. De tijd als onderwijsinstelling is ook voorbij en zo heeft het historische gebouw een nieuwe bestemming gekregen: Het Parlement van de Duitstalige Gemeenschap vervult hier sinds 2013 zijn taken als wetgever van de Gemeenschap.

1910: De handelsvereniging

De recreatieve handelsvereniging is de initiatiefnemer van het sanatorium. Het bedrijf werd in 1910 opgericht door de zakenman Josef Baum (uit Wiesbaden) en werd later "Europese Vereniging voor genezing en herstel" genoemd.

Op het hoogtepunt bezat het sanatorium 48 huizen en was daarmee de grootste private sociale vereniging in Duitsland. Na de Tweede Wereldoorlog telde ze nog maar 22 huizen in West-Duitsland. Rond 1985 stond het bedrijf zwaar in de schulden en moest het zijn grond en gebouwen verkopen. Vandaag de dag behoort nog slechts één hotel tot het bedrijf, het "Kissinger Hof" in Bad Kissingen.

1914: Tijdens de Eerste Wereldoorlog

Het gebouw werd gebouwd in de jaren van de 1e Wereldoorlog, toen Eupen nog Duits was. Het was de bedoeling dat het huis als "recreatiecentrum voor zakenmannen" zou dienen: het was de bedoeling dat commerciële en technische werknemers evenals handelaars hier konden herstellen van de drukte van hun werk, dat zij in de "steenwoestijnen van de grote stad" ondergingen.

De plannen voor het gebouw waren in handen van de architecten Jacobi en Badermann uit Düsseldorf. Het bouwproject werd gefinancierd met donaties en giften van industriële kringen. Aan de kant van Eupen was de burger Edler von Scheibler de pleitbezorger van het bouwproject en de drijvende kracht.

Eupen wou zich onderscheiden als luchtkuuroord. De stad onder leiding van burgemeester Graf von Metternich hoopte op een opleving van het toerisme en steunde het project aan de Kehrweg: ze leverden 8,5 hectare grond, bouwden de toegangsweg, wouden betalen voor de water- en elektriciteitsvoorziening en verleenden een bouwsubsidie van 30.000 Reichsmark.

1915-1917: Ruwbouw

In 1915 werd met de bouw begonnen en in 1917 werd de ruwbouw van het gebouw voltooid. De architecten hadden aan alles gedacht: het grijze leiendak paste perfect in het landschap op het hoogste punt van Eupen en er waren badkamers en ruimtes voor de orthopedische behandeling van oorlogsgehandicapten in het gebouw geïnstalleerd.

Bij de ingang, aan de zijkant van het huidige radiogebouw, werd een bowlingclub gebouwd, die later werd omgebouwd tot een broeikas. Precies daar waar de BRF vandaag de dag zijn radio- en televisieprogramma's produceert, werd een prachtig dokterspraktijk gebouwd. Het was de bedoeling dat de gasten van het kuuroord door een prachtige tuin zouden slenteren om van de frisse Atlantische wind te genieten.

1918: Militair ziekenhuis

De opening van het recreatiecentrum voor zakenmannen was gepland voor 1919, maar het waren tijden van oorlog. In 1918 beslisste de administratie van het Akense militair ziekenhuis om het gebouw voor eigen doeleinden te gebruiken.

1920: België

Met het Verdrag van Versailles werd de streek Eupen-Malmedy in 1920 Belgisch. De handelsvereniging verkocht het gebouw op de Kehrweg voor 1.125.000 Reichsmark aan de Belgische "Société Nationale contre la Tuberculose".

1922: Haus für Lungenkranke

Am 14. Juli 1922 wird das Sanatorium für Lungenkranke eröffnet. Gleichzeitig findet hier die 3. Internationale Konferenz der Liga für Lungenkranke statt. Anwesend ist Generalleutnant Herman Baltia, Gouverneur von Eupen-Malmedy.

1922: Een huis voor longpatiënten

Op 14 juli 1922 werd het sanatorium voor longpatiënten geopend. Tegelijkertijd werd hier de 3e Internationale Conferentie van de Liga voor Longpatiënten gehouden. Luitenant-generaal Herman Baltia, gouverneur van Eupen-Malmedy was aanwezig.

1940-1945: De tweede wereldoorlog

Na de annexatie van Eupen-Malmedy door nazi-Duitsland, kort na de invasie van België, werd het gebouw terug overgebracht naar de handelsvereniging. Op 21 mei 1941 opende het bedrijf het "Rheinische Ferienheim Eupen". Maar al in 1942 werd het gebouw omgebouwd tot een militair ziekenhuis voor soldaten met longbeschadiging.

Tijdens de Slag om de Ardennen richtten de Amerikanen hier een frontziekenhuis op.

1947: Opnieuw een sanatorium

In 1947 nam de Nationale Vereniging voor Longpatiënten het gebouw weer over. De K.U.Leuven gebruikte het als universitair sanatorium en ook patiënten van de Universiteit van Luik werden hier behandeld.

Vanaf 1965: Schoolgebouw

De staat kocht het gebouw voor het Statelijk Technisch Instituut (STI).

Het aantal leerlingen nam voortdurend toe, zowel de kelderkamers als de zolder werden omgebouwd tot klaslokalen. Op het omliggende terrein werden nog meer schoolklassen gebouwd, de zogenaamde RTG-gebouwen. Om het chronisch gebrek aan ruimte op te vangen, heeft de overheidsschooladministratie een nieuw schoolgebouw gebouwd op een andere plaats, waarnaartoe de school uiteindelijk verhuisd is.

1989: De Duitstalige Gemeenschap wordt verantwoordelijk voor het onderwijs

Na de grondwetshervorming van 1988 werd de Duitstalige Gemeenschap bevoegd voor het onderwijs. Sindsdien heeft zij ook de schoolinfrastructuur beheerd. Bij Koninklijk Besluit van 22 oktober 1991 heeft de Belgische Staat het gebouw en de omliggende terreinen overgedragen aan de Duitstalige Gemeenschap.

vanaf 2000: op zoek naar een nieuw doel

Hoewel de lessen voornamelijk op de andere locatie worden gegeven, werd dit gebouw tot het einde van het schooljaar 2006-2007 als internaat gebruikt en werden er ook individuele lessen gegeven. Inmiddels is het gebouw echter té groot geworden en de apparatuur is verouderd.

Aan het begin van de 21e eeuw rees de vraag naar een nieuw en relevant doel voor het gebouw. Met de beslissing om de zetel van het Parlement daar te vestigen, werd een oplossing gevonden voor het behoud van het gebouw op lange termijn.

Zurück Drucken Teilen